Επέστρεψα!

Αγαπητοί φίλες και φίλοι
Χαίρομαι αφάνταστα που μπόρεσα να επιστρέψω απο τα βουνά της Νότιας Οσετίας και να διαβάσω τα σχόλια σας που μας δείχνουν ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ' αυτόν τον σουρεαλιστικό κόσμο.
Πριν κάνω τον απολογισμό του ταξιδιού μου (πιστεύω ότι και ο ίδιος ο Οδυσσέας θα... πάθαινε πλάκα), σπεύδω να συμφωνήσω με κάποιες προτάσεις σας που μου φαίνονται πολύ σημαντικές
α) Συμφωνούμε ότι τα κείμενα του ιστολογίου πρέπει να μεταφραστούν τουλάχιστον στα Αγγλικά
β) Πρέπει να γραφτεί το χρονικό της εξαφάνισης του Αλεξ. Ίσως αυτό βοηθήσει να συνδιαστεί με κάποιο άλλο γεγονός που συνέβει τότε. Αυτά θέλουμε να τα κάνουμε, αλλά προς το παρόν δεν προλαβαίνουμε. Πάντως είναι στα σχέδια μας.
γ) Με χαρά θα δεχθούμε τις συμβουλές σας σχετικά με τους τρόπους που μπορούμε να μαζέψουμε τις υπογραφές για την κανονική έρευνα του A.REMUE και όχι για μια δίωρη διάλεξη, όπως επέλεξαν κάποιοι, γονείς και αυτοί, πού κρατάνε την τύχη των παιδιών μας στα χέρια τους. Για όσους θέλουν άμεση επικοινωνία με το Υ.Δ.Τ. δίνουμε το e-mail του κ. Πολύδωρα vpolydoras@yahoo.gr και το e-mail του κ.Στάθη (Γραφείο Τύπου)elasgrty@mopo.gr


Το ταξίδι
Σας πληροφορώ ότι κατάφερα να περάσω με την σωρό του πατέρα μου τρία σύνορα και μια εμπόλεμη ζώνη (για όσους δεν γνωρίζουν η Γεωργία έχει πόλεμο με την Νότια Οσετία). Επειδή κάθε κράτος ανέπτυξε την δική του γραφειοκρατία, η μητέρα μου δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον άνθρωπο που ήτανε 52 χρόνια μαζί της, στον τελευταίο του προορισμό. Αυτό έγινε στα σύνορα της Β. και Ν. Οσετίας. Το χειρότερο ήταν ότι τα σύνορα δεν μπορούσε να περάσει ούτε ο οδηγός της νεκροφόρας που είχαμε μισθώσει, για τον λόγο ότι δεν είχε μαζί του εξωτερικό διαβατήριο. Εγώ όμως ήμουν ακλόνητη στο να πραγματοποιήσω την τελευταία επιθυμία του πατέρα μου να είναι θαμμένος στον τόπο που γεννήθηκε, και για να μην επιστρέψουμε πίσω άπρακτοι, σταμάτησα στον δρόμο ένα φορτηγό που οδηγούσε ένας Οσετίνος και του πρότεινα 300 ευρώ για να περάσει εμένα μαζί με το φέρετρο μέσα από την Οσετία μέχρι τα σύνορα με την Γεωργία ( 70 χιλιόμετρα απόσταση).
Έτσι εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι με ένα φορτηγό-ψυγείο που μετέφερε σακιά με πατάτες. Βρισκόμασταν στο χειρότερο πέρασμα του Καυκάσου (χαράδρα της Ρόκας), σε έναν άθλιο δρόμο, γεμάτο πέτρες απο τις κατολισθήσεις. Ο ήλιος έδυε. Κάθε μισό χιλιόμετρο μας σταματούσαν μπλόκα, κάποιοι αξύριστοι, ένοπλοι άντρες, αυτοαποκαλούμενοι φύλακες. Με τους Οσετίνους πήγε να μιλήσει ο οδηγός, ενώ με τους Γεωργιανούς μιλούσα εγώ. Έτσι καταφέραμε και περάσαμε. Ήδη βράδιαζε και αρχίσαν να ακούγονται πυροβολισμοί.
Πρέπει να σημειώσω ότι μιά φορά "γλυτώσαμε" επειδή ανέφερα ότι είμαι η μήτερα του Αλεξ. Η ιστορία μας είναι γνωστή και εκεί. Είδα ότι ακόμα και οι πολεμιστές που έμαθαν να ζούνε με το καθημερινό μίσος δεν έχασαν την ανθρωπιά τους.
Στις 9 το βράδυ κλαίγοντας πλέον ασταμάτητα, φτάσαμε στα σύνορα της Γεωργίας. Μας περίμενε ασθενοφόρο και πέντε συγγενείς μου. Στις 3 τα ξημερώματα φτάσαμε στο χωριό του πατέρα μου, απ' όπου αυτός έφυγε όταν ήταν 20 χρονών.Από την στιγμή που βρέθηκα στην Γεωργία, επιτέλους όλα πλέον πήγαν κανονικά.
Την επόμενη μέρα, με μεγάλη θλίψη αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μου. Να μην σας κουράσω με το ταξίδι της επιστροφής μου, το μόνο που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι παραλίγο να έμενα για πάντα στις χαράδρες της Οσετίας γιατί σε ένα μπλόκο οι μεν δεν με άφηναν να προχωρήσω μπροστά, οι δε άλλοι δεν μου επέτρεπαν να επιστρέψω στην Γεωργία. Κι όμως κατάφερα να επιστρέψω...